Tess is een vrolijk meisje van zes jaar. Ze woont in een klein dorpje met haar papa, mama, broer Owen en hondje Buddy. Buddy is geen gewone hond, hij is een toverhond. Een jaar geleden stond ie ineens op de stoep. Tess hoorde gekrabbel aan de voordeur. Toen ze de deur opende, zag ze een hondje met een paars pak, een rode cape en blauwe schoenen. Hij sprong tegen Tess op en likte haar gezicht. Ze was op slag verliefd.
‘Mam, kijk nou! Wat een schattig hondje. Mogen we hem houden? Aahhh?’ had ze geroepen. Zo was Buddy onderdeel van het gezin geworden.

Al vrij snel bleek dat Buddy bijzondere gaven had. Op een middag had Tess uren op haar kamer gespeeld. De vloer lag vol met al haar speelgoed. Poppen, boeken, pionnen van Ganzenbord, kleine speelgoeddieren, kleurpotloden en nog veel meer. Mama had gezegd dat ze na het eten eerst op moest ruimen. Pff, dacht Tess, daar heb ik echt geen zin in. Het is zo’n rommeltje, dan ben ik hartstikke lang bezig.
Ze had de laatste hap van haar toetje net doorgeslikt, toen ze zuchtend naar boven liep. Maar wat was dat? De boeken stonden keurig op een rij in de kast. De dozen van de spelletjes lagen netjes opgestapeld. De poppen zaten naast elkaar in de vensterbank. Alles was brandschoon. Midden in haar kamer zat Buddy te kwispelen.
‘Wat …? Hoe …?’ Tess wist niet wat ze moest zeggen. Toen riep ze naar beneden: ‘Mam, kom eens kijken! Buddy kan toveren.’

Even later stond mama met verbazing rond te kijken. ‘Je kamer is nog nooit zo netjes geweest,’ zei ze. ‘Hoe heb je dat zo snel gedaan?’
‘Het was Buddy,’ antwoordde Tess. ‘Toen ik boven kwam, was het al zo.’
‘Maar lieverd, hondjes kunnen toch niet toveren?’ lachte mama. ‘Als dat zou kunnen, dan mag hij ook de afwas laten verdwijnen. De keuken is een grote ravage.’
Op dat moment blafte Buddy twee keer en rende naar beneden.
Mama en Tess keken elkaar aan. Het zal toch niet echt? Vlug liepen ze naar de trap.

‘Ik zei het toch, mam,’ zei Tess lachend. Mama stond met open mond in de keuken. De borden en pannen stonden allemaal in de kast en het fornuis blonk als nooit tevoren. Er was geen spettertje vet meer te vinden. Wederom zat Buddy triomfantelijk te kwispelen.
‘Heb jij niks gehoord?’ vroeg mama aan Owen, die in de woonkamer aan het gamen was.
‘Nee, ik zit net in een supermoeilijk level. Ik heb de draak bijna verslagen,’ riep hij vanaf de bank.
‘Wonderbaarlijk,’ stamelde mama. ‘Aan dit hondje gaan we nog heel veel plezier beleven.’

Een paar weken daarna waren mama, Owen, Tess en Buddy in hun favoriete attractiepark. Het zonnetje scheen fel en het was lekker warm. Helaas was het daardoor ook erg druk.
Ze stonden al een half uur in de rij en het einde was nog lang niet in zicht.
‘Hoe lang duurt het nog, mam?’ vroeg Tess. ‘Ik verveel me.’
‘Op het bord stond zestig minuten wachttijd, schat, dus we zijn op de helft,’ antwoordde mama.
‘Ik wou dat ik over al die mensen heen kon kijken,’ zei Owen. ‘Dan kon ik tenminste zien hoe ver we nog moeten.’ Hij had het nog niet gezegd of zijn nek begon te groeien. Hoger en hoger. Buddy blafte. Owen moest hard lachen. ‘Mam, moet je kijken. Dit is briljant! Ik kan de ingang van de attractie zien. Bedankt buddy!’
 
Dit bracht Tess op een idee. ‘Hé mama, als Buddy jou nou eens verandert in een groene alien met een lange nek. Dan kun je alle mensen voor ons laten schrikken en dan zijn we zo aan de beurt.’ Ze klapte in haar handjes van de pret.
‘Een alien?’ vroeg mama met een bedenkelijk gezicht. ‘Ik weet niet of dat nou zo’n goed idee …,’ maar voor ze haar zin af kon maken, voelde ze iets kriebelen in haar nek. En weer blafte Buddy.

Een paar tellen later was mama veranderd in een groene alien met een lange nek, grote ogen en enorme handen. Ze liet haar hoofd zakken over de mensen die voor hun stonden.
‘Biedie biedie … ploef ploef … biedie biedie … waaahhh,’ riep ze.
Ze zwaaide wild met haar armen heen en weer. Bij Owen en Tess liepen de tranen over hun gezicht van het lachen, maar ze waren de enige. Tess haar plannetje werkte. De andere mensen gilden en vluchtten alle kanten op.
‘Help, een monster!’ riepen ze. ‘Ren voor je leven!’
De wachtrij was als sneeuw voor de zon verdwenen.

Buddy blafte opnieuw en de alien werd langzaam weer gewoon mama. Tess en Owen gaven haar een dikke knuffel.
‘Zo ben je toch het allerleukst, hoor mam,’ zei Tess.
‘Al was je ook een vet coole alien,’ grinnikt Owen. ‘Biedie biedie.’
Lachend liepen ze naar de ingang van hun lievelingsattractie.

En Buddy? Die zou nog heel lang bij hun blijven.

Het is een zonnige ochtend in Snoepland. Owen laat zijn hondje Buddy uit en kijkt om zich heen. De gekleurde lolly-bomen schitteren in de zon. Terwijl Buddy door de tunnels rent in de hondenspeeltuin, gaat Owen op een bankje zitten. Er rent iemand in een rode trui voorbij, maar Owen ziet het maar half. Hij strikt zijn dropveters. Hij heeft zich voorgenomen om deze keer langer dan drie dagen met zijn veters te doen. Het vorige setje heeft ie opgegeten.

Snoepland is een fantastische plek om te wonen. Het is bijna altijd mooi weer en als het eens een keer regent, valt er popcorn uit de hemel. De lantaarnpalen zijn grote rood-wit gestreepte zuurstokken met een lampje erin. Het zwembad zit vol limonade. De huizen zijn van koek, snoep en chips. Het is eigenlijk net Hans en Grietje, maar dan in het echt.

Als Buddy eindelijk klaar is met spelen, loopt Owen met hem naar huis. Ze komen langs het huis van Burgemeester Pijnenburg, een vrolijk mannetje van peperkoek met drie gekleurde zuurtjes op zijn buik. Een rode, een groene en een blauwe. Hij komt wild zwaaiend naar buiten gerend.
‘Owen, je moet me helpen! Er is iets vreselijks gebeurd. De gouden zuurstok is gestolen. Zonder die zuurstok zullen de lantaarnpalen in Snoepland niet meer branden en zal het iedere avond pikkedonker zijn.’
Owen schrikt. ‘Maar dat is verschrikkelijk,’ zegt hij. ‘Dit vraagt om de hulp van inspecteur Owen en zijn speurhond Buddy.’
Hij loopt achter de burgemeester aan om de plek van de misdaad te onderzoeken.

Tegen de muur van de woonkamer staat een kastje. Het deurtje staat open.
‘Daar stond de gouden zuurstok,’ jammert de burgemeester. ‘Ik weet zeker dat ik het kastje gisteren op slot heb gedaan en de sleutel in de keukenla heb verstopt.’
‘Hmm,’ zegt Owen nadenkend. ‘Laten we eens in de keuken kijken.’
Burgemeester Pijnenburg gaat hem voor en opent de besteklade. Hij tilt het bakje met de vorken op. Er ligt geen sleutel.
‘Is er iemand die weet dat u de sleutel hier verstopt?’ vraagt Owen.
‘Ik heb alleen een tuinman, antwoordt de burgemeester. ‘Misschien dat hij het vanuit het keukenraam weleens heeft gezien tijdens het snoeien van de bramenstruiken.’

Op dat moment begint Buddy te blaffen. Owen kijkt om en gaat op zijn knieën zitten. Onder het keukenraam ligt zand.
‘Het lijkt erop dat iemand via dit raam naar binnen is gekomen,’ zegt Owen.
Het raam zit niet helemaal dicht. Owen schuift het open en kijkt naar buiten. Van de vensterbank zijn een paar winegums afgebroken. In het zand tussen de bramenstruiken ligt een voetafdruk. Maar wat is dat? Owen pakt zijn vergrootglas en richt het op de struiken. Aan een van de doorns hangt een rood draadje. Hij pakt het met een pincet en bestudeert het aandachtig. Het lijkt wel van een trui.

‘Waar was u vanochtend eigenlijk toen het gebeurde?’ vraagt Owen.
‘Ik was boven nieuwe zuurtjes aan het uitzoeken voor op mijn buik. Iedere avond voor ik naar bed ga, eet ik ze op,’ antwoordt de burgemeester.
Owen laat de pincet met het rode draadje zien. ‘Ik vond dit aan een van de bramenstruiken,’ zegt hij. ‘Waarschijnlijk is de dader met zijn trui aan een van de stekels blijven hangen, toen ie naar binnen sloop.’
‘De tuinman heeft altijd een rode trui aan onder zijn groene tuinbroek,’ stamelt de burgemeester. ‘Ik kan niet geloven dat hij …’
‘Waar woont de tuinman?’ vraagt Owen met een strenge blik. ‘Het is tijd dat we hem eens een bezoekje brengen.’

Tien minuten later staan ze voor het huis van tuinman Klaas. Het is gemaakt van witte chocolade. Op de zure mat staan twee schoenen. Owen pakt ze op. Er zit zand onder. Ze horen achter de voordeur iemand kermen. Burgemeester Pijnenburg klopt op de deur en roept: ‘Klaas, kom eens naar buiten! We moeten dringend met je spreken.’
Binnen klinkt gestommel en kort daarna gaat de deur een stukje open. Het van pijn vertrokken gezicht van Klaas verschijnt in de deuropening. Hij drukt zijn hand stevig op zijn wang.
‘Klaas, heb jij …,’ maar voordat de burgemeester zijn vraag kan afmaken, barst Klaas in huilen uit. Hij wenkt en Owen, Buddy en de burgemeester lopen naar binnen. Daar moet Owen moeite doen om zijn lach in te houden.

Op de salontafel ligt de gouden zuurstok met daarnaast twee afgebroken voortanden. Klaas snikt. ‘Ik dacht dat ik de zuurstok kon eten,’ slist hij. ‘Ik had hem al een paar keer zien staan in uw kamer en hij zag er zo lekker uit, dat ik vanochtend naar binnen geslopen ben en hem heb meegenomen. Maar bij het eerste hapje braken mijn tanden af. Sorry, burgemeester.’
‘Deze zuurstok zorgt ervoor dat ’s avonds alle lantaarnpalen gaan branden in Snoepland,’ legt Owen uit. ‘Je kunt hem helemaal niet eten.’
‘Het was niet goed van je om te stelen, Klaas,’ zegt de burgemeester. ‘Maar zo te zien, heb je je lesje wel geleerd.’ Hij grinnikt en wijst naar het grote gat in Klaas zijn gebit.
‘Anders stop je er maar twee kauwgompjes in,’ lacht Owen en hij gooit een pakje op de tafel. ‘Lijk je wel op een konijn!’

Vol schaamte geeft Klaas de zuurstok terug aan de burgemeester. Buiten bedankt hij Owen en Buddy voor hun bewezen diensten. ‘Jullie zijn echte inspecteurs.’
Trots lopen Owen en Buddy naar huis. Gelukkig brandden die avond alle lantaarnpalen weer in Snoepland.

Het is zaterdagmiddag en Daan kijkt uit het raam. Het regent al bijna de hele ochtend. Grote, dikke druppels kruipen van boven naar beneden over het raam. Papa en mama zijn boven. Zij schilderen de muren van zijn slaapkamer. Blauw, zijn lievelingskleur.
Daan zit beneden aan de eettafel. Naast hem staat een grote bak met lego. Hij knutselt een reuzenrad in elkaar. Alleen de figuurtjes nog in de karretjes zetten en dan is ie klaar.
Hij zet de piraat in het bovenste karretje. Dat is het kraaiennest. Daaronder komt de prinses. Ondertussen probeert de dief het geld uit de kassa te stelen, maar hij wordt betrapt door de politieagent.
Daan propt de dief in een mini politiewagentje en rijdt ermee over de tafel. De fruitschaal dient vandaag als gevangenis.

Daan is zo druk aan het spelen dat hij niet merkt dat de zon doorbreekt. ‘Hé vent, kom eens boven kijken,’ roept papa enthousiast.
Daan schrikt ervan, maar vliegt de trap op. Papa en mama staan voor het raam van zijn slaapkamer en wijzen naar buiten. ‘Moet je kijken wat een grote regenboog,’ zegt mama.
Het is de grootste en mooiste regenboog die Daan ooit heeft gezien. Alle kleuren kun je heel helder zien. Rood, oranje, geel, groen, blauw, indigo en violet. De regenboog eindigt precies in het bos, twee straten achter Daan zijn huis.
‘Mag ik het eind van de regenboog gaan zoeken?’ vraagt Daan. ‘Zo te zien is het vlakbij.’
‘Ja hoor, jongen,’ zegt papa. ‘Kijk je dan meteen of je de pot met goud kunt vinden?’
‘Pot met goud?’ Daan kijkt zijn vader vol ongeloof aan.
‘Jazeker!’ antwoordt papa. ‘Ze zeggen dat er een grote pot met goud staat aan het einde van de regenboog. Maar niemand heeft die ooit gevonden.’
Daan stuitert van nieuwsgierigheid. Hij rent naar beneden en vertrekt richting het bos. Voor de zekerheid neemt hij een tasje mee. Je weet maar nooit, toch?

Het bruggetje richting het bos kraakt als Daan eroverheen loopt. Twee eendjes in het slootje wassen zich. Ze kwaken, maar Daan heeft geen tijd om ernaar te kijken. Hij moet opschieten, want als de zon straks alle regenwolken verjaagd, is er geen regenboog meer. Hij holt over het bospad en struikelt bijna over een tak. Koele druppels vallen van de bladeren af. Precies in z’n nek.
‘Hé, dat kietelt,’ roept Daan lachend naar boven. Hij ziet de regenboog nog steeds. Misschien zelfs wel feller dan vanuit huis. Nog een keer naar rechts en een keer naar links en dan ben ik er, denkt hij. Zijn buik kriebelt van opwinding.

Een paar bospaadjes verder blijft Daan plotseling stilstaan. Zijn mond valt open. Naast een hoge beukenboom zorgt de voet van de regenboog voor oogverblindend mooie kleuren. De bladeren van de boom zijn groener dan ooit, de plassen water zijn felblauw en… wacht eens even…wat glinstert daar zo?
‘De pot met goud!’ gilt Daan. ‘Hij bestaat echt!’
Achter de beukenboom staat een ronde, koperen ketel en daarin liggen misschien wel honderden klompjes goud. Daan gaat op zijn hurken zitten. Hij strekt z’n arm om een goudklompje te pakken en op dat moment hoort hij achter zich:
‘Ahum…wat denken wij te gaan doen? Ha…ha…haaatsjoe.’
Verschrikt kijkt Daan om. Omdat ie op z’n hurken zit, kijkt hij eerst omhoog. Wat gek, niemand te zien.
‘We gaan toch geen goud lopen pikken, hè? Hatsjie.’
Daan kijkt op de grond en gelooft z’n ogen niet. Daar staat een kabouter.

‘Ik wilde alleen even kijken,’ zegt Daan. ‘Trouwens, wie ben jij eigenlijk? Ik wist niet dat er een pot met goud bestond, maar nu ook nog kabouters!?’
‘Kijken doen we met de oogjes,’ antwoordt de kabouter. ‘En mijn naam is Nies. Ik ben de bewaker van het goud.’
‘Ik kan wel raden waarom je zo heet,’ lacht Daan. ‘Hoe komt het dat je zo vaak niest, Nies?’
‘Dat lijkt me nogal wiedes,’ zegt Nies. ‘Ik sta al tachtig jaar iedere keer in de regen die pot te bewaken, want een regenboog is altijd precies waar de zon niet schijnt. Ik ben dus continu verkouden, snappie? Hatsjoe!’
Op dat moment begint het belletje aan de muts van Nies te rinkelen.
‘O jee, de regen is gestopt,’ zegt Nies. ‘Nog een paar tellen en de regenboog verdwijnt.’
‘Mag ik alsjeblieft één goudklompje meenemen om aan papa en mama te laten zien?’ vraagt Daan. ‘Anders geloven ze me nooit!’
‘Dat is ook precies de bedoeling,’ antwoordt Nies. ‘Het moet een geheim blijven. Mensen moeten erover praten alsof het een sprookje is. Vaarwel… hatsjiee!’
Hij springt in de pot en Daan ziet hoe de regenboog, de pot met goud en de kabouter oplossen in het niets. Met een grote glimlach op zijn gezicht loopt hij naar huis. Zou hij er iets over vertellen?